Hein

Het mooiste dat ik met Hein heb meegemaakt, was die keer toen de politie een einde probeerde te maken aan het feest. Plaats van handeling was zijn eigen concertzaal, de stal die wijd en zijd bekend staat als de Hein & Diny Music Hall.

‘Ik ben jarig en heb gewoon wat mensen uitgenodigd’, zegt Hein. Het blauwe zwaailicht glijdt over zijn gezicht. Dat staat in de pokerstand, maar zijn pretogen verraden dat hij de boel aan het bedonderen is. In het Volkswagentje zie ik een agente ruggespraak voeren met de centrale. Achter de staldeur hoor ik mensen lachen. Bierflesjes rammelen in de kratjes. In de pinkenstal valt een flats op de betonnen roosters. Op het podium wacht de zanger van de band leunend op zijn microfoon op wat komen gaat.

‘Op een verjaardagsfeest is alleen mechanische muziek toegestaan’, roept de agente vanuit de wagen. Hein vraagt wat dat is, mechanische muziek. De diender voor zijn neus moet even nadenken. ‘Gewoon, vanaf een ceedeetje’, zegt hij. En dan, waarschuwend: ‘Meneer, u weet donders goed wat hier gaande is. Als hier ongelukken gebeuren, dan bent u aansprakelijk.’ Hein zegt dat er dan maar geen ongelukken moeten gebeuren en vraagt vervolgens of de agenten hun auto een stukje verderop willen zetten. ‘Jullie staan voor de nooduitgang.’

Net als Hein is de zanger van Zeus niet voor één gat te vangen. Het wordt een wilde avond.

De band op het podium heet Zeus. Ze spelen stonerrock. De zanger, Jeroen van Koningsbrugge, blijkt net als Hein niet voor één gat te vangen. Hij geeft de discjockey twee cd’s en stelt zijn bandleden voor om hun liedjes live te spelen in de volgorde op de schijfjes. Zodra de politie in zicht raakt op één van de toegangswegen naar de boerderij, gaan de stekkers uit de podiumversterkers en gaat de band playbacken. De zanger/acteur geeft Hein een knipoog en gaat vervolgens de noodprocedure oefenen met het publiek. Het wordt een wilde avond. Achter in de zaal staat een melkbus die dienst doet als fooienpot en die zit goed vol op het eind.  

Het feestje is een minder legale variant op het nazomerfestival Broekrock. Een laagdrempelig feestje in en rond de Hein & Diny Music Hall op de boerderij. Hein & Diny zijn gezegend met drie kinderen die hun aanstekelijke open blik, creativiteit en humor hebben geërfd. Samen met een brede vriendenschare organiseren ze een festival waar kneuterigheid tot kunst is verheven.

Tussen de optredens door steek je handige tips op in de workshop Help, een lekke band. Wat nu? Het andere jaar zit je intuïtief penis te kleien. Dan weer is er een matinee met een dressuurpaard en zoon Jeroen die een loeiende versie van Crazy Horses speelt op zijn orgel. Afijn, zo’n feest. Een ander vast hoogtepunt is het optreden van de door Hein & Diny geselecteerde artiest. De gastgevers pikken jaarlijks hun favoriete orkestje uit een stapel cassettebandjes. Steevast is dat de band die op het festival de meeste herrie produceert, gezegend met een bandnaam waarin een anale fixatie doorklinkt. Op de eerste rij zit Diny in de quasi-‘foi-toch’-modus en Hein lacht.

Dat plaatje behoort tot het verleden. Hein is niet meer. Hij is 81 geworden en was op. Deze anekdote doet hem te kort want op hun erf gebeurden allerlei mooie dingen. Hard gewerkt, veel gelachen, het is mooi geweest. De organisatie van Broekrock laat weten dat ze een plekje in de zaal leeghouden. En hopelijk blijft Diny nog heel lang van de partij.