Boinkboink-medleyband

Natuurlijk, er gaat wel eens wat mis in dit land. En ook in het buitenland. Maar we moeten het hebben over echte problemen. Zoals de medley-terreur in het Nederlandse feestlandschap. En in het bijzonder over de boinkificatie van Sallandse volksfeesten.

Vroeger toen alles beter was, kwamen elk jaar dezelfde bandjes naar ons dorp. Vooral showorkest Liberty is mij bijgebleven. Het verschil tussen een showorkest en een gewone feestband maakten zij met een handbeschilderd spandoek van het vrijheidsbeeld in New York. Hun orgelspeelster had een houten been.

Bij Is this the way to Amarillo begaven de eersten zich in het niemandsland tussen tap en podium. Getoupeerde meisjes, die met elkaar gingen dansen. De rest dronk zich nog wat moed in en volgde later. Bij Does your mother know van Abba ging het loos. Daarna kwam het blokje met klassieke discokneiters. Tegen de tijd dat het zweet van het tentzeil druppelde, volgde de meisjesnamentrilogie: Whole lotta Rosie, Alie en Proud Mary. Daarna hingen de shirts wel in de nok van de tent.

Het was vaak niet goed, maar het was wel voor iedereen.

Want hoe hoort zo’n avond te zijn? De trainer die je nooit opstelt, slaat je ferm op de schouder en brult in jouw oor dat het komend seizoen goedkomt. De normaal wat schuchtere buurvrouw deelt ineens bier uit. Een boerenzoon steelt zonnebloemen uit de melkbussen voor het podium en brengt ze naar zijn grootmoeder die achterin de tent staat te genieten. Er duikt een wethouder van het podium. De dorpsgenoot met beperkingen danst zwierig de quickstep met de knapste krullenbol van de handbal. Dát is een volksfeest. Helaas, die avondjes bestaan niet meer.

‘De jeugd wil dit’, zei de voorzitter van het feestcomité en stak hulpeloos zijn armen omhoog.

Het moment dat de ellende begon, kan ik dateren. Het was na de stoelendans. Onze kameraad Jeroen stiefelde door een verlaten tent naar het lege podium. Nauwkeurig monsterde hij de opgestelde geluidsapparatuur en beende de tent weer uit. ‘Ik heb die backline eens even bekeken en dit kan niet wat worden’, meldde hij op weg naar zijn fiets. Jeroen vertrok en kreeg gelijk. Die avond kreeg Broekland voor het eerst in de dorpsgeschiedenis bezoek van een boinkboink-medleyband. ‘Kedeng, kedeng, lalalalaaalaa hey Jude, geef mij een toppertje en Breezer ananas, gewoon deurdonderen’, klonk het in een verzengend tempo. ‘De jeugd wil dit’, zei de voorzitter van het feestcomité bij wie we ons beklag deden. Hij stak zijn armen hulpeloos omhoog.

Jeroen haakte dus als eerste af. Daarna volgden de grootmoeders, de buurvrouwen, de rest van mijn kameraden en ikzelf. Wat overblijft, is het skihuttenvolk. Plus wat vaders die hun tweede jeugd beleven aan de hand van hun kroost. En een handvol gevaarlijke vrouwen. Bij uitstek een doelgroep die de vaten net zo hard leegdrinkt als wij, dus het feestcomité klaagt niet. Ondertussen drukken de medley-terroristen hun publiek in het hokje van ‘mensen met een maximale aandachtsspanne van twintig seconden’.

Ik moet zuipen!
Barman hedde gij mij nog niet geheurd
Doe mij wat bier
Ieder kwartier

‘Nou, als dat geen gezellige avond oplevert, wat dan wel?’, zal het feestcomité denken. Houd me ten goede, het hoeft echt geen hoogstaande cultuur te zijn. Liever niet zelfs. Maar dit is een belediging voor de intelligentie. ‘Haha, je wordt ouder’, zegt mijn lieve moeder. ‘Dat klopt moeders’, zeg ik terwijl ik het volume wat zachter zet van de nieuwe van Kendrick Lamar die we samen beluisteren. ‘Maar het gaat natuurlijk om sociale opoffering.’

Helaas denkt het feestcomité -onterecht- dat jongeren van nu niet in staat zijn om muziek te waarderen die óók een ouder publiek aanspreekt. Wij vonden het vroeger prima dat The Cats en Barry Manilow werden gespeeld. Lachen, dat vond de buurvrouw leuk.

Samen met de volkssfeer gaat de ondergewaardeerde kunst van het “dansen op een tentfeest” verloren.

Het is zoals de Columbiaanse cultuurfilosofe Shakira Isabel Mebarak Ripoll reeds stelde: ‘Hips don’t lie’. Ze heeft gelijk. Samen met de volkssfeer gaat de ondergewaardeerde kunst van het “dansen op een tentfeest” verloren. Nu dreunt onder tientallen flarden van nummers een eenvormige hardstyle-beat. Daar kun je alleen maar bonkig op hupsen. En dat doet iedereen dan ook. Vormeloos, lelijk, uniform. Vroeger zag je nog wel eens een luchtgitarist uitglijden op de spekgladde planken. Die raapte je dan gebroederlijk op. De timmerman en de kroegtijgerin kunnen tegenwoordig hun moment van glorie niet meer pakken. Hun Paradise by the Dashboardlight duurt nu nog maar dertig seconden. En natuurlijk is dat hitsige gepalaver eruit gesnoeid. Boink, boink, boink, let me sleep on it… en door.  

Weemoedig slinger ik internet aan en ik zie deze dampende aftermovie van Mañana Mañana. Verdorie, dáár had ik bij moeten zijn. Prachtig weer, dampende sfeer. Wat meteen opvalt aan het filmpje, is het leeftijdsverschil. Hier lopen zeventigers en tieners dwars door elkaar heen. Oud en jong gaan samen uit hun stekker, zoals vroeger op onze volksfeesten. Bezoekers laten me weten dat ze op Mañana Mañana geen boinkboink-medleyband hebben gezien. ‘Nogal wiedes, want anders waren we daar niet geweest.’

Dan zoek ik, met een bang hart, de webpagina op van het dorpsfeest in mijn stompin’ grounds. De feestband van dienst afficheert zich als “jonge, energieke 6-koppige band die je in een explosieve en energieke show maar liefst 120 superhits om de oren laat vliegen. Rijkelijk voorzien van confetti shooters, CO2-jets en stage flames”.

Ik wil geen 120 superhits of stage flames. Geef mij een orgelspeelster met een houten been, Proud Mary en dansen met de buurvrouw.