Mijn agenda is al weken gatenkaas.
Bij een politiechef vliegt er iets belangrijks tussendoor. ‘Helaas, ons interview kan niet doorgaan.’ Een student heeft ineens plek op de operatietafel. Die filmopnames van morgen moeten we over een week of zes nog maar eens opnieuw inplannen. Een directeur heeft autopech. Er lazert iemand van de steiger. Hey, alle begrip natuurlijk.
Daar komen de minder valide afzeggingen bij. De mensen in de file. De kutklotenschijt-glad-vergetentjes. De dubbele afspraken waarbij die andere vergadering altijd voorgaat. ‘Ik hoop op uw begrip.’
Mensen hebben bij nader inzien toch niet zo’n goed gevoel bij een interview. En er zijn de deemoedigen die na een indringend gesprek met hun baas ons tweegesprek plotsklaps annuleren. Persoonlijk dieptepunt: een filmopname met een ambtenaar in Zeeland die na het opzetten van mijn camera en lampen te horen kreeg van haar manager dat hij “dwars voor het interview ging liggen”. Dat bedoelde hij helaas figuurlijk, want het leek me best een leuk beeld.
De gatenkaas groeit ook door gewekte verwachtingen die maar niet concreet worden. Wil je meedoen aan een verhaal? Duimpje omhoog. Kan ik langskomen om een filmpje te draaien? Spierbal-armpje. Maar dan blijft het stil. Tuurlijk, op zo’n moment ga ik bellen. Maar telefoneren is ook een dingetje geworden hè? Jongeren lijden vrij massaal aan telefoonfobie en pakken zelden hun telefoon op. Terugbellen na het inspreken van de voicemail is ook niet erg in de mode. Bij volwassenen met belangrijke carrières werkt de telefoon al evenmin, omdat op de telefoon geen cc-functie zit.
Met mijn beste vrienden heb ik twee keer per jaar onze maandelijkse kaartavond.
Vroeger, toen ik nog in loondienst werkte, waren dit soort dingen vervelend. Aan het einde van de maand kreeg ik echter geen cent minder uitbetaald. Nu ben ik zzp’er en verlies ik geld dat ik nooit meer terugzie. Geen uurtjes, geen factuurtjes. [Jajaja, ondernemersrisico, ik weet het, maar als ik nou beloof om niet te beginnen over inflatiecorrectie en vakantiegeld, dan leen ik jou hierover even als klaagmuur okay?]
En het afzegprobleem neemt toe. Dat hoor ik ook van andere zzp’ers. Mijn eigen indruk is dat er in de coronatijd iets is gebeurd. Ineens bleek dat we best wat konden afzeggen. Sterker nog, ons hele leven ging op pauze. En dat was ergens best lekker toch? Waarom die haast? Veeg die agenda eens wat vaker leeg! Veel mensen maakten dit voornemen. En waar andere voornemens vaak rap in de soep lopen, houden we dit vrij aardig vol.
Met mijn beste vrienden heb ik twee keer per jaar onze maandelijkse kaartavond. Als het meezit, want afmelden is eerder regel dan uitzondering geworden. Op de app krijg ik de vraag of ik vrijdag kan. Mmm, da’s vrijdag de dertiende en mijn geluksshirt zit in de was. ‘Helaas kerels, overmacht’, app ik.